Aan het eind van de eerste Wereldoorlog bouwt de Nederlandse Genie langs de Zuid-Hollandse kust betonnen groepsschuilplaatsen. Ze kiezen voor een simpel, langgerekt ontwerp met drie ingangen en kleine vierkante ramen met stalen luiken. Het bouwwerk is smal en laag, maar biedt genoeg ruimte voor twintig britsen (bedden). De vestinggenisten bouwen om de één tot anderhalve kilometer twee van deze schuilplaatsen. Van een echte verdedigingslinie is op dat moment geen sprake. De bouwwerken en nabij gelegen veldversterkingen zijn vooral bedoeld om de neutraliteit van ons land te bewaken. De meeste verdedigingslinies zijn tijdens de Eerste Wereldoorlog en in de jaren voor de oorlog op het oosten gericht. Nederland moet onpartijdig blijven en dat kan niet als alleen de Nederlands-Duitse grens wordt versterkt terwijl de kust grotendeels open en onverdedigd blijft. Het land zou hiermee indirect het signaal afgeven dat ze vooral Duitsland als dreigende agressor beschouwen.

Nederland weet haar neutraliteit in 1940 uiteindelijk niet te behouden. Diverse groepsschuilplaatsen worden na de capitulatie door de bezetter in gebruik genomen. Twee ervan zijn in 1942 opgenomen in het Duitse Widerstandsnest 6H. Dit steunpunt ligt ten noorden van Monster binnen de Freie-Küste Scheveningen-Hoek van Holland. De Duitsers gebruiken het bouwwerk als manschappenverblijf. De Nederlandse camouflage en nummeraanduiding uit de jaren dertig hebben ze op de buitenmuur laten zitten. Aan de voorzijde zijn alleen nieuwe trappen en houten afschottingen aangebracht om het afkalven en stuiven van het duin tegen te gaan. De mannen op de foto hebben deze middag per fiets langs het strand en door het duin gepatrouilleerd en genieten nu van het mooie weer. De afwas is net gedaan. De waskom staat nog op een zelfgemaakt houten bankje en de waterkannen en ketels liggen op de nog deels natte planken in de zon te drogen.